مبانی نظری انواع هوش (هوش عقلانی، هوش هیجانی، هوش معنوی، هوش بدنی)
در 65 صفحه ورد قابل ویرایش با فرمت docx
توضیحات: فصل دوم پایان نامه کارشناسی ارشد (پیشینه و مبانی نظری پژوهش)
همراه با منبع نویسی درون متنی به شیوه APA جهت استفاده فصل دو پایان نامه
توضیحات نظری کامل در مورد متغیر
پیشینه داخلی و خارجی در مورد متغیر مربوطه و متغیرهای مشابه
رفرنس نویسی و پاورقی دقیق و مناسب
منبع : انگلیسی وفارسی دارد (به شیوه APA)
نوع فایل: WORD و قابل ویرایش با فرمت docx
قسمتهایی از متن مبانی نظری و پشینه
مفاهیم هوش
هوش
پس از گذشت سال ها از سلطه بهره هوشی(IQ)، برجوانب مختلف زندگی،
اکنون از اهمیت آن به عنوان تنها عامل موفقیت کاسته شده است. هر چند که
مفهوم هوش ممکن است در نزد افراد مختلف معانی متفاوتی داشته باشد، با این
حال وقتی صحبت از هوش به میان می آید، بلافاصله نوعی توانایی ذهنی درباره
انسان تداعی می شود. اگر چه در میان تعدادی از دانش آموزان، تفاوت های
فراوانی یافت می شود، اما وقتی صحبت از موفقیت بعضی از آنان و عدم پیشرفت
تعدادی دیگر به میان می آید، مهم ترین چیزی که به ذهن می رسد تفاوت هوشی
آنان است حال آن که در گذشته این تفاوت تماماً به بهره هوشی نسبت داده می
شد و فردی موفّق قلمداد می گردید که دارای بهره هوشی بالایی می بود. اکنون
بهره هوشی بالا به تنهایی ارزش قلمداد نمی شود؛ چرا که تنها 20 % از موفقیت
را در بر می گیرد حال آن که 80/. از موفقیت به هوش هیجانی و هوش معنوی
نسبت داده شده است. بنابراین، امروزه روانشناسان توجه ویژه ای به این
قابلیت و نقش آن در زندگی نموده اند و هر روز اهمیت و نقش آن به عنوان
عاملی تأثیر گذار بر موفقییت در جوانب مختلف زندگی افزوده می شود (گلمن
1998).
امروزه همگی ما بر این باوریم که میزان توانایی ذهنی فرد یعنی آن چه که
ما به عنوان هوش می شناسیم و مقدار آن را توسط تست های هوش می سنجیم. البته
باید توجه داشت که هیچ تضمینی برای موفقیت و خوشبختی فرد وجود ندارد. تا
چند سال اخیر روانشناسان پاسخ روشنی برای این سئوال که چه عاملی می تواند
تاحد زیادی موفقیت و خوشبختی فرد را پیش بینی کند، نداشتند. پس از تحقیقات
زیاد معلوم شد که توانایی احساسی فرد، نه تنها مهم تر از توانایی ذهنی او
است، بلکه نقش بسزایی نیز در موفقیت، کار، روابط با دیگران و حتی سلامت
جسمی فرد دارد )گلمن، 1998).
تعریف هوش
در تعریف واژه هوش اتفاق نظر میان روانشناسان وجود ندارد. تعریف
دقیق هوش بسیار دشوار و اغلب مورد نزاع متخصصان است. امروزه، روانشناسان
معتقدند که هوش، مجموعه توانایی های یک فرد محسوب می شود که توسط آن، فرد
چیزی را می فهمد و به طور منطقی می اندیشد و رفتار می کند. با این حال
عناصری از هوش وجود دارد که مورد توافق غالب پژوهشگران است. گیج و برلاینر (
1992 ) ، این عناصر را به سه دسته زیر تقسیم نموده اند:
1- توانایی پرداختن به امور انتزاعی: افراد با هوش با امور انتزاعی (اندیشه ها، نمادها و مفاهیم) سر و کار دارند تا ابزارهای مکانیکی، فعالیت های حسی و عینی).
2- توانایی حل کردن مسایل: توانایی پرداختن به موقعیت های جدید، نه فقط دادن پاسخ های از قبل آموخته شده به موقعیت های آشنا.
3- توانایی یادگیری: به ویژه توانایی یادگیری انتزاعیات از جمله انتزاعیات موجود در کلمات و سایر نمادهاو نیز توانایی استفاده از آن ها (سیف، 1380).
به عبارتی هوش را می توان توانایی شخص برای تفکر و عملکرد منطقی و معقول
تعریف کرد. در اکثر آزمون های هوش، پس از پانزده سالگی پیشرفتی در میزان
هوش مشاهده نمی شود، اما سنی که رشد هوش متوقف می گردد بستگی به نوع آزمون
مورد استفاده دارد. در اوایل دوران بزرگسالی هوش ثابت به نظرمی رسد، اما
نزول حقیقی دارد که نخستین بار در حدود سی و پنج سالگی کشف می گردد و پس از
آن کاهش می یابد ولی به طور مستمر مشاهده می شود (پورافکاری، 1380).
برای تعریف هوش کوشش های زیادی به عمل آمده است. یکی از قدیمی ترین
تعریف ها توسط بینه و سیمون ( 1916 ) ، به این صورت مطرح شده است: قضاوت و
به عبارت دیگر، عقل سلیم، شعور عملی، ابتکار، استعداد انطباق خود با موقعیت
های مختلف، به خوبی قضاوت کردن، به خوبی درک کردن، به خوبی استدلال کردن؛
این ها فعالیت های اساسی هوش به شمار می روند.
در زندگی روزمره اغلب با افرادی برخورد می کنیم که با وجود یکسان بودن
در هوش شناختی، در موفقیت، کار، تحصیل، محیط خانواده و قدرت رهبری با
یکدیگر تفاوت دارند. محققان نشان داده اند که بهره هوشی به تنهایی نمی
تواند تضمین کافی برای کسب سلامتی، تحصیل، و رضایت فرد باشد بلکه عامل مؤثر
دیگری تحت عنوان هوش هیجانی می بایست مورد توجه و بررسی قرار گیرد.
انواع هوش
مسأله هوش به عنوان یک ویژگی اساسی که تفاوت فردی را در بین انسان
ها موجب می شود از ابتدای تاریخ مکتوب زندگی انسان مورد توجه بوده است. اما
از آغاز مطالعه هوش غالبا بر جنبه های شناختی آن نظیر حافظه، حل مسأله و
تفکر تأکید شده، در حالی که امروزه نه تنها جنبه های غیر شناختی هوش یعنی
توانایی عاطفی، هیجانی، شخصی و اجتماعی مورد توجه قرار می گیرد بلکه در پیش
بینی توانایی فرد برای موفقیت و سازگاری در زندگی نیز مورد اهمیت واقع شده
است(ونگ و لاو،2003).
در حوزه روانشناسی و علوم رفتاری معمولاً باور بر این است که هوش
موجودیتی منفرد است که به ارث می رسد و انسان ها مانند لوح سفیدی هستند که
هر چیزی را در صورتی که به شیوه ای مناسب ارایه شود، می توان به آن ها
آموزش داد. تحقیقات اخیر نشان می دهد که عکس این مسأله صادق است و هوش های
چندگانه وجود دارد که کاملاً از یکدیگر مستقل هستند. در میان تحقیقاتی که
انواع مختلف هوش را کشف کرده اند، هوارد گاردنر (1993)، پیشقدم کار بر روی
هوش های چندگانه بود . ...
...
2-3. بررسی پیشینه ی مطالعاتی:
2-3-1. پژوهش های انجام شده پیرامون رابطه بین مؤلفه ها در خارج از کشور
·در تحقیق باقری، اکبری زاده و حاتمی. (2011)، به این نتیجه دست
یافتند که استفاده از هوش معنوی افراد را قادر می سازد برای حل مشکلات و
مسائل با دیدی معنوی اقدام کنند و به حقیقت سریع تر برسند و احساس شادکامی
کنند، خلاق تر و خودکارامدتر شوند و می توانند در حل مشکلاتشان تصمیمات
بهتری بگیرند.
·برگر و کارابینک(2010)، در تحقیق خود به این نتیجه رسیدند که
بین خودتنظیمی، راهبردهای یادگیری و انگیزش، رابطه معنی داری وجود دارد. به
این معنا که کاربرد موفقیت آمیز راهبردهای خودتنظیمی مثل تکرار و
سازماندهی، منجر به بالا رفتن باورهای خودکارامدی می شود و بنابراین درگیری
دانش آموزان در یادگیری دروس افزایش می یابد.
· بنا به نظر اکسان(2009)، بهبود مهارت های خودتنظیمی باعث
درگیری انگیزشی دانش آموزان می شود. این مهارت ها به یادگیرندگان کمک می
کند که انتخاب مناسبی داشته باشند و اضطراب کمتری را متحمل شوند. بنابراین،
یادگیرندگان نیاز دارند که بدانند آن ها چه طور یاد بگیرند و یادگیری چه
طور تحقق می یابد.
· آزیدیو(2009)، راهبرد های خودتنظیمی در دانش آموزان را به
دانشجویان دانشگاه گسترش داد. نتایج این تحقیق نشان داد که افزایش استفاده
از راهبرد های خودتنظیمی می تواند افزایش درگیری شناختی و انگیزشی و حل
مسئله را در پی داشته باشد و می تواند منجر به موفقیت و پیشرفت در اهداف
یادگیری شود.
·استفاده از راهبردهای یادگیری خود -تنظیمی ، از جمله عوامل
تعیین کننده در موفقیت تحصیلی محسوب می شود و با بررسی آن می توان عملکرد
تحصیلی دانش آموزان را پیش بینی نمود. پیش بینی عملکرد تحصیلی، یکی از
موضوع های محوری مورد علاقة روان شناسی تربیتی است (فارنهام ، چامورو -
پریمیوزیک و مک دوگ2003 ؛ بوساتو و همکاران، ۲۰۰۰).
· به اعتقاد زمیرمن و همکاران(1996)، راهبردهای یادگیری
خودتنظیمی، روش های مشخصی هستند که هدف آن ها دستیابی به دانش و مهارت می
باشد. این راهبردها، دیدگاه نسبتاً جدیدی برای یادگیری و پیشرفت تحصیلی
هستند؛ زیرا به این نکته توجه نموده اند که چگونه دانش آموزان شخصاً فرآیند
یادگیری خود را فعال کرده؛ تغییر می دهند و تنظیم می نمایند.
·برخی پزوهشگران تمرکز خود را بر یادگیری خودتنظیمی قرار داده و
سعی کرده اند روابط بین یادگیری خودتنظیمی، مؤلفه های انگیزشی و پیشرفت
تحصیلی را تبیین کنند. برای مثال هانسفورد (1995)، رابطه ی بین مفهوم خود،
مرکز کنترل ادراک شده، یادگیری خودتنظیمی و پیشرفت تحصیلی را در دانشجویان
رشته های تکنولوژی آموزشی و روان شناسی تربیتی در دانشگاه تکنولوژی تگزاس
مورد مطالعه قرار داد. نتایج نشان داد که ارتباط کم تا متوسطی بین مفهوم
خود، مرکز کنترل ادراک شده، یادگیری خودتنظیمی و پیشرفت تحصیلی وجود
دارد.
· نتایج پژوهش پینتریچ و دی گروت(1990)، نشان داد که
خودتنظیمی، خودکارامدی و اضطراب بهترین پیش بین های عملکرد تحصیلی هستند.
در نظریه پینتریچ دانشجویانی که از راهبردهای خودتنظیمی بیشتری استفاده می
کنند، همزمان با تدریس معلم یا هنگام مطالعه، سعی می کنند با معنی دارکردن
اطلاعات، ایجاد ارتباط منطقی با اطلاعات قبل، مهار چگونگی این فرایند و
ایجاد محیط یادگیری مناسب، مطالب را یاد بگیرند و عملکرد تحصیلی خود را
بالا ببرند(فاطهی، 2010). ...
...
