پایان نامه امنیت ملی بین الملل و ایران
مقدمه:
1- شرح و بیان مساله پژوهش:
مفاهیم
سیاسی به تبع محیط سیاسی (داخلی و جهانی) بوجود می آ یند، وبا توجه به
هرگونه تغییر در شرایط محیط سیاسی تغییر پذیر هستند، بدین علت دانشمندان
علوم انسانی به اتفاق معتقدند، مفاهیم علوم انسانی از ویژگی نسبیت
برخوردارند. بنابراین مفهوم امنیت ملی نیز بعنوان یکی از مفاهیم سیاسی از
این امر مستثنی نیست. همانطور که می دانیم، تولد اصطلاح امنیت ملی به زمان
ظهور دولت – ملت ها بوسیله قرارداد وستفالیا در سال 1648 م بر می گردد. به
مجرد اینکه ما بین دولت – ملت ها مرزبندی شد، منافع و امنیت ملی بر اساس
مرزها ترسیم گردید. هرگونه تغییر در مرزها، تجاوز محسوب گردیده، امنیت ملی
را به مخاطره می کشید. بهمین علت دولت – ملت ها در پی حفظ امنیت خود به
تقویت قدرت نظامی، دست زدند. در این زمان،چنین تصور می شد که برتری قدرت
نظامی نسبت به سایر همسایگان امنیت ملی را تضمین خواهد ساخت. بنابراین هر
دولت – ملتی بدنبال افزایش قدرت نظامی بود.
در این دوره زمانی تنها بعد نظامی و سیاسی مفهوم امنیت ملی از برجستگی خاص
برخوردار بود و ابعاد دیگر چندان اهمیتی نداشتند. اما درحال حاضر، مفهوم
امنیت بتدریج از انحصار ماهیت بکلی سیاسی آن خارج شده و رفته رفته عوامل
غیرسیاسی یا بشدت سیاسی کمتر مطرح می شود.رفاه داخلی و اقتصادی نسبت به
مسایل سنتی دفاعی تقدم یافته است. گستردگی مفهوم امنیت نیز ناشی از تغییر و
تحولات نظام بین الملل و ساختاربندی جدید در صحنه بین الملل می باشد. بعد
از جنگ جهانی دوم با ظهور قطب های اقتصادی نظیر آلمان غربی وژاپن، بعد
اقتصادی امنیت ملی مورد توجه قرار گرفت. اما بدلیل اینکه نظام دو قطبی و
رقابت بین دو ابرقدرت، بر نظام بین الملل حاکم بود، همچنان بعد نظامی مفهوم
امنیت ملی بر دیگر ابعاد، رجحان داشت.
پس از
فروپاشی شوروی سابق، مسایل امنیتی حوزه های وسیع تری را شامل شده است.
امنیت دیگر یک فرایند یک جانبه و محدود نیست که فقط با ازدیاد قدرت نظامی
بتوان آنرا افزایش داد. امروزه مسایل امنیتی، آلودگی محیط زیست، غذا،
بهداشت، تامین شغل و مسکن، توسعه، رفاه، افزایش جمعیت، خطرفقر، مسایل
فرهنگی و موارد دیگر را شامل می شود که این مسایل راه حل ها و همکاری های
فوق ملی را نیز می طلبد.
با
فروپاشی شوروی،امنیت بر پایه مؤثر نظامی خارج شده است، البته هنوز هم
تهدیدات نظامی می تواند مهم باشد، زیرا توانایی تغییرات اساسی و زیر بنایی
در جامعه را داراست. هم اکنون، ابزار نظامی بعنوان پشتوانه قدرت سیاسی بعضی
کشور ها بویژه قدرت های بزرگ مطرح است، ولی در حال حاضر امنیت کشورها ممکن
است از لحاظ نظامی، فرهنگی، اجتماعی و اقتصادی مورد تهدید قرار گیرد که
ابزار مقابله با اینها، تنها قدرت نظامی نیست. ویژگی تهدیدات جدید باعث
گردید تا کشورها به همکاری وتعامل با یکدیگر در سطح جهانی روی آورند،
چرا که این تهدیدات، جدا از اینکه یک دولت- ملت را بخواهد تهدید بکند،
منطقه وجهان را نیز به مخاطره می اندازد. بنابراین با تغییر وتحولاتی که در
روابط بین الملل پس از دهه 90م بوجود آمد.، مفهوم امنیت را نیز دچار تحول
نمود. از یک طرف مفهوم امنیت ملی، گسترده تر شد. از طرف دیگر برای تامین و
دستیابی به آن از رقابت و برخورد به همکاری و تعامل در این زمینه، تغییر
مفهوم داد. قبل از دهه 90 امنیت یک کشور ناامنی سایرین محسوب می گردید.
امنیت، «حاصل جمع صفر» معنی می شد. بنابراین همواره درگیری و رقابت نظامی
در صحنه بین الملل حاکم بود، در صورتیکه اکنون نه تنها امنیت یک واحد
سیاسی، ناامنی سایرین محسوب نمی گردد، بلکه امنیت یکی، امنیت دیگران نیز
است. امروزه تهدیدات از ویژگی جهانی برخوردارند، بطوریکه یک واحد سیاسی به
تنهایی قادر به مقابله با آن نیست و علاوه بر آن تهدیدی که یک واحد سیاسی
را به چالش کشانده، امکان سرایت به سایر واحد های سیاسی را دارد.
به همین
علت، نظام بین الملل متوجه تهدیدات نرم افزاری و جدید شده است، بطوریکه اگر
هر یک از کشورها با این تهدیدات جدید ارتباط داشته باشند مورد تحریم و حتی
تجاوز قرار می گیرد. بویژه، دسته بندی که در دوران جنگ سرد وجود داشت دیگر
وجود ندارد، همه کشورها در راستای هم حرکت می کنند. در این بین کشورهای
کوچک و جهان سومی قادر نیستند در جهت مخالف عملکرد نظام بین الملل حرکت
کنند، نظام بین الملل تمام واحدهای سیاسی را تحت تاثیر گذاشته و آنها را
مجبور به انعطاف نموده است، امروزه دیگر هیچ دولتی نمی تواند بدون در نظر
گرفتن صحنه بین الملل به تصمیم گیری بپردازد.
در دهه
1990 م دگرگونی های بنیادینی که در عرصه روابط و سیاست بین الملل رخ داد،
صاحب نظران را در این عرصه به فکر باز بینی در بسیاری از ارزیابی های خود
در مورد مفاهیم و طرق ایفای نقش و همچنین شیوه های دستیابی منافع ملی و
امنیت ملی، انداخت. بطوریکه استراتژی ها و تاکتیک های جدیدی برای پیگیری
منافع ملی در کشورهای مختلف طرح ریزی شد.
بین واحد
سیاسی و نظام بین الملل همواره ارتباط متقابل و دیالکتیک وجود دارد. از
طرفی واحد سیاسی بر محیط بین المللی تاثیر می گذارد و از طرف دیگر واحد
سیاسی از محیط بین الملل تاثیر می پذیرد. در صورت تغییر و تحول، در ساختار و
ترتیبات نظام بین الملل منجر به تحول در نظام واحد سیاسی نیز خواهد شد.
ساختار سیستم بین الملل از جمله عواملی است که بر امنیت ملی تمامی
کشورها،به ویژه کشورهایی که ازتوانایی کافی برای شکل دهی به نظام بین الملل
برخوردار نیستند، تاثیر درحد توجهی دارد. واحدهای سیاسی درپی سازگاری
وانطباق هدفمند بامحیط جهت تامین اهداف و منافع ملی می باشند، آنچه در
فرایند سازگاری مورد توجه واحد سیاسی می باشد، عبارت از بکارگیری رویه های
مطلوب و استفاده از موقعیت ها وفرصت های محیط عملیاتی جهت نیل به هدف می
باشد. در این راستا شرط موفقیت در محیط بین الملل اجتناب از تکرار مواضع
غیر واقعی و رویه ها و اقدامات غیر منطقی است.
جمهوری
اسلامی ایران بعنوان یکی از واحدهای سیاسی، عضو جامعه بزرگتری بنام «نظام
بین الملل» می باشد. هرگونه دگرگونی که در جامعه بزرگتر رخ بدهد، اعضای خود
(که واحدهای سیاسی) را تحت تاثیر گذاشته و موجب دگرگونی در آنها چه از نظر
ماهیتی چه از نظر ساختاری، می شود. بنابراین جمهوری اسلامی ایران نیز تحت
تاثیر روند تغییر و تحولات قرار گرفت. در این برهه زمانی پارادایم واقع
گرایی بر صحنه بین الملل حاکم بود وقدرت نظامی نسبت به ابعاد دیگر مفهوم
امنیت ملی بیشتر ایفای نقش می نمود، مفهوم نظامی امنیت ملی ویژگی تهاجمی
سیاست امنیتی جمهوری اسلامی ایران را توجیه می کرد.
جمهوری
اسلامی ایران پس از پیروزی انقلاب اسلامی سیاست امنیتی ای را اتخاذ نمود که
جو بین المللی می طلبید. بدین معنی که ایران اسلامی بعنوان کشوری، تازه
انقلابی با آرمان های انقلابی بویژه بر پایه مکتب اسلام بنیان نهاده شده
بود، سعی در تحقق آرمان های خود داشت و امنیت خود را در امنیت جهان اسلام
تعریف می کرد. دهه اول انقلاب اسلامی با دوران جنگ سرد و اوج رقابت های دو
ابرقدرت همزمان بود. در این زمان کشورها که به دو بلوک شرق و غرب تقسیم شده
بودند، خروج کشوری از یک بلوک منجر به ورود بلوک رقیب می شد، بدین ترتیب
هر دو ابرقدرت چنین اتفاقی را به زیان امنیت خود محاسبه می کردند. به همین
دلیل سعی در حفظ متحدین خود داشتند.
ایران که قبل از انقلاب در بلوک غرب قرار داشت و حتی نقش پایه نظامی سیاست
منطقه ای نیکسون را بر عهده داشت، به محض پیروزی انقلاب اسلامی نه تنها از
بلوک غرب خارج گردید، بلکه آنرا به چالش فرا خواند. بدین خاطر ضربه سنگینی
برای ایالت متحده آمریکا محسوب می گردید. این کشور به این انتظار که
جمهوری اسلامی ایران را دوباره جذب نماید و یا حداقل مانع جذب در بلوک شرق
شود، در مواقع بسیار حساس نسبت به سیاست های انقلابی جمهوری اسلامی ایران،
سیاست منعطفی را اتخاذ می نمود. همچنین ابرقدرت شرق نیز به امید اینکه این
کشور را که از بلوک غرب خارج گردیده، در مقابل غرب استفاده نماید، سیاست
منعطفی را در برابر کشور انقلابی داشت، که به سیاست صبر و انتظار معروف می
باشد. جمهوری اسلامی ایران از این موقعیت استفاده نموده و در پیشبرد اهداف
نظامی خود تلاش می نمود.اما باتغییر و تحولات در نظام بین الملل که مفهوم
امنیت ملی راتحت تاثیر قرار داد، واحد سیاسی را مجبور به باز تعریف در
سیاست امنیتی شان نمود. جمهوری اسلامی ایران در اثر این تغییرات و همچنین
تحولاتی که در داخل صورت گرفت، در برداشت نسبت به امنیت ملی خود و شیوه
تعقیب آن، تغییرات قابل توجهی بوجود آورد. در این پژوهش که «تاثیر روند
تغییر مفهوم امنیت ملی در روابط بین الملل بر برداشت امنیت امنیت ملی
جمهوری اسلامی ایران» می باشد، به چگونگی این تاثیر خواهیم پرداخت. ضمن
بررسی این تاثیر، فرضیه اصلی را به آزمون می گذاریم. برای آزمون فرضیه لازم
دیدیم که شمایی از سیر فرآیند تغییر مفهوم امنیت ملی بیان گردد اما تمرکز
اصلی تحقیق بیشتر مقطع زمانی 2002-1979 (1381-1357 ) می باشد.
قسمتی از متن:
در این
فصل به بررسی برداشت سنتی مفهوم امنیت ملی پرداخته خواهد شد. منظور از
برداشت سنتی، مفهوم نظامی و سخت‌افزاری امنیت ملی است، همانطور که خواهیم
گفت مفهوم امنیت ملی در این برداشت بیشتر از بعد نظامی آن مطرح بوده است
بطوریکه، هر چند در اواسط قرن بیستم با ظهور قطب‌های اقتصادی همچون آلمان
غربی و ژاپن، بعد اقتصادی مفهوم امنیت ملی از توجه خاصی برخوردار گردید اما
تا پایان فروپاشی نظام دو قطبی بدنبال آن پایان جنگ سرد بعد نظامی از
تعیین‌کنندگی ویژه‌ای برخوردار بود. در این فصل جهت بررسی برداشت سنتی از
مفهوم امنیت ملی باید از دو بعد تاریخی و نظری بپردازیم، مطالب این فصل را
در دو مبحث بیان می‌کنیم؛ در مبحث اول مبانی تاریخی برداشت سنتی مفهوم
امنیت ملی در مبحث دوم به مبانی نظری آن می‌پردازیم.
مبحث اول: مبانی تاریخی
الف:تعریف مفهوم امنیت ملی
برای
بیان تحولات صورت گرفته در این مفهوم لازم است که قبل از هر کاری، ابتدا
تعاریف گوناگونی که از مفهوم امنیت ملی ارائه شده، در بوته بررسی قرار دهیم
و سپس به تحولی که در این زمینه صورت گرفته، می پردازیم. تعاریفی که ارایه
گردیده است، بدین ترتیب می‌باشد:
غلامرضا علی بابایی در « فرهنگ روابط بین الملل » امنیت ملی را چنین تعریف
می‌کند:(2)
« حالتی است که ملتی فارغ از تهدید از دست دادن تمام یا بخشی از جمعیت، دارایی، یا خاک خود به سر برد. »
دکتر بهزادی می‌نویسد:(3)
« در ادبیات روابط بین الملل، امنیت غالبا به معنی احساس آزادی کشور در
تعقیب اهداف ملی و فقدان ترس و خطر جدی از خارج نسبت به منافع اساسی و
حیاتی کشور آمده است.»
ریچارد کوپر می گوید:(4) « امنیت ملی به معنی توان جامعه در حفظ و بهره‌گیری از فرهنگ و ارزشهایش می باشد.»
والتر لیپمن* (5) 1943:
یک ملت زمانی امنیت دارد که مجبور نباشد. منافع مشروع خود را صرف پرهیز از
جنگ نماید و قادر باشد در صورت لزوم آن منافع را از طریق جنگ حفظ کند.
آرنولد ولفرز(6) ** 1962: امنیت از بعد واقع‌بینانه به معنای عدم وجود تهدید علیه ارزشهاست واز بعد ذهنی عدم وجود هراس از حمله به ارزشهاست.
همین طور تعریفی که رابرت ماندل*** از امنیت ملی دارد عبارت از:(7)
« امنیت ملی شامل تعقیب روانی ومادی ایمنی است و اصولا جزء مسئولیت‌های
حکومت‌های ملی است، تا از تهدیدات مستقیم ناشی از خارج ، نسبت به بقای
رژیم‌ها، نظام شهروندی و شیوه زندگی شهروندان خود ممانعت به عمل آورند.»
جفری الیوت و رابرت رینالد امنیت ملی را چنین تعریف می کنند:(8)
« امنیت
ملی به معنای آزادی نسبی یا مطلق یک کشور از حملات احتمالی یا خرابکاری
سیاسی یا اقتصادی همراه با قدرت حمله متقابل علیه کشوری که آن را مورد
تهاجم قرار داده، با تاثیر تعین کننده است.»
از
تعاریفی که در بالا آوردیم آشکار می‌شود که علیرغم اینکه هر یک از متفکرین
برای تعریف آن از زبانهای گوناگونی استفاده می‌کنند ولی می‌توان عوامل
ثابتی نظیر ارزشهای حیاتی، منافع، اهداف ملی، تهدید، را از این تعاریف که
در آنها تکرار شده است، استخراج کرد. هدف ما در این تحقیق ارائه تعریف جامع
از مفهوم امنیت ملی نیست بلکه تنها جهت آشنایی با ادبیات مربوط به این
مفهوم تعاریفی از اندیشمندان مختلف آوردیم. هدف این تحقیق بررسی تغیر مفهوم
امنیت ملی است، بنابراین بدین منظور در ادامه به برداشت سنتی این مفهوم
پرداخته می‌شود.
ب: ظهور پدیده دولت های ملی
با پایان
گرفتن جنگ سی ساله مذهبی و انعقاد قرارداد وستفالیا در سال 1648 م پایه
سیستم دولت- ملتها و اصل استقلال و تساوی بین‌المللی آنها در اروپا بوجود
آمد. با ظهور دولت‌های مستقل ملی هر دولتی اهداف و منافع خود را در چارچوب
مرزهایش ترسیم کرد و در پی تحقق آن بر آمد. تامین منافع و اهداف تا جایی که
محدود به درون مرزهای ملی بود، مشکلی برای دولت بوجود نمی‌آورد، اما همین
که به خارج از مرزها گسترش می‌یافت، با منافع واحدهای دیگر تعارض پیدا
می‌کرد، نتیجه این تعارض رقابت دولت‌ها بود. چون در عرصه این رقابت مرجع
مافوقی وجود نداشت که داور نهایی باشد، هرج و مرجی در جامعه متشکل از
دولت‌های مستقل به وجود می‌آمد که تامین منافع جز از راه کسب قدرت برتر
امکان‌پذیر نمی‌شود. از این روست که مفهوم امنیت ملی به معنای توانایی ملی
ظهور می‌کند و این تفکر که برای حفظ امنیت خود باید قوی شد،رواج می‌یابد.
با توجه
به اینکه در این دوران قلمرو، ثبات مرزها، قدرت، کسب منافع و موقعیت
ژیوپولیتیک از شاخصه‌های امنیت ملی محسوب می‌گردید، هر دولت- ملتی نه تنها
در جهت تقویت خود در این زمینه‌ها می‌پرداخت، حتی تمام توان و منابع خود را
در جهت دفع تهدیدات به کار می‌گرفت.
در برهه
زمانی قرن نوزدهم، سلطه بر فضای جغرافیایی اوج انواع سلطه‌ها به شمار
می‌آمد. تصرف، اداره و استعمار هر چه بیشتر سرزمین‌ها، علت اصلی رقابت دولت
های مختلف، از جمله جنگ‌ها، به شمار می‌رفت: هر قطعه سرزمینی که هنوز تحت
اداره یکی از بازیگران اصلی در نیامده بود، بیش ازهر چیزی طمع آنان را در
بازی، برمی‌انگیخت. سرزمین، وسعت برای قدرت‌های اروپایی بسیار اهمیت داشته،
به طوری که اندیشه« سرزمین های بکر » نامکشوف و نقشه‌برداری نشده، باعث
ناآرامی و بی قراری بسیاری از پیشگامان نستوه اکتشافات جغرافیایی شد. در
این زمینه ماجراجویان، دولتمردان و ژنرال‌ها وضعیتی مشابه داشتند. تا اینکه
همه سرزمینهای بکر به تصرف قدرتها درآمد. قدرت‌هایی که تازه، وارد صحنه
بین‌المللی شده بودند و به دنبال افزایش قدرت بودند؛ یعنی داشتن مستعمره و
افزایش مستعمرات و وسعت سرزمینی. این تفکر درگیری و رقابت میان این قدرتها
را بوجود می آورد.
